Toekomst

De deelnemers kregen de opdracht om een verhaal over Emma af te maken. Hier zie je enkele resultaten:

Jongste 2

Emma knipperde met haar ogen. Waar was ze nu toch weer beland?
Overal om haar heen  zag hele hoge gebouwen en in de lucht waren
heel veel lichtjes. Dit had ze nog nooit gezien. Het was mooi maar
tegelijkertijd ook wel een beetje spannend.

Langzaam liep ze naar het dichtstbijzijnde gebouw. Daar stond de
deur op een kiertje. Heel voorzichtig keek ze om het hoekje. Zag ze
daar iets bewegen? Nee, ze zal zich wel vergist hebben. Langzaam
stapt ze naar binnen en toen...

Kwam er plotseling een meneer. Deze meneer had een bril op en het rare was hij had een lichtgevende baard. Emma schrok van deze man en vroeg: wie bent u?

De man begon heel hard te lachen en liep weg. Emma ging er achteraan en kwam in een kamer waar het pikkedonker was. Alleen de baard van de man lichtte op. 

En wat er toen gebeurde, dat zouden jullie wel willen weten hè!
....................................................................

Oudste 1

Emma knipperde met haar ogen. Waar was ze nu toch weer beland?
Overal om haar heen  zag hele hoge gebouwen en in de lucht waren
heel veel lichtjes. Dit had ze nog nooit gezien. Het was mooi maar
tegelijkertijd ook wel een beetje spannend.

Langzaam liep ze naar het dichtstbijzijnde gebouw. Daar stond de
deur op een kiertje. Heel voorzichtig keek ze om het hoekje. Zag ze
daar iets bewegen? Nee, ze zal zich wel vergist hebben. Langzaam
stapt ze naar binnen en toen...

Ze liep naar binnen en zag een geest. Toen viel ze flauw. Even later werd zew wakker. Ze wou zo snel mogelijk weg, maar de deur was dicht. Ze leiop naar de deur maar die was op slot. Ze liep naar het raam en keek naar buiten en mompelde in zichzelf "Hoe kom ik hier weg".

Het werd donker. Er klonk geruis. Voor Emma het wist stond ze in een kerker. Emma keek rond en zag een blauw puntje op de muur. "Wat is dat?!" vroeg Emma zich hardop af. Dat is een alien. Wat doe jij in de kerker, vroeg Emma. Ik ben hier beland en ik weet niet waar ik heen moet, zei de alien. Waar woon je, vroeg Emma. Op Mars, zei de alien.

Ze hoorde de stem van haar moeder en schrok wakker en besefte dat het allemaal maar een droom was. 
....................................................................

Oudste 5

Emma knipperde met haar ogen. Waar was ze nu toch weer beland?
Overal om haar heen  zag hele hoge gebouwen en in de lucht waren
heel veel lichtjes. Dit had ze nog nooit gezien. Het was mooi maar
tegelijkertijd ook wel een beetje spannend.

Langzaam liep ze naar het dichtstbijzijnde gebouw. Daar stond de
deur op een kiertje. Heel voorzichtig keek ze om het hoekje. Zag ze
daar iets bewegen? Nee, ze zal zich wel vergist hebben. Langzaam
stapt ze naar binnen en toen...

...belande ze in de oceaan. Ondanks dat zij onder water was, kon zij wel gewoon ademen. Maar toen.,.. Bewoog er weer iets.
Steeds sneller en sneller.

Had ze nu maar iets van licht bij, om haar omgeving beter te kunnen zien. Oja!! Ze had een knijokat van de robot (gemaakt door oom Barend) gekregen. Snel pakte ze 'm uit haar broekzak. Ze kneep er in en zag een héle grote tempel.
Ze liep er voorzichtig naar toe. Er stond een borje met de tekst ATLANTIS.